Περιορισμοί στη διαγνωστική προσέγγιση και ερμηνεία της οστεοπυκνομετρίας με DEXA

Σιώµος Γ., Κόγια Α., Κοτσιαρίδης Α., Κουζιώκα Ε., Καλύβα Γ., Τούλης Γ., Συργκάνη-Κεχαλάκη Ε. Ακτινολογικό Εργαστήριο. Γενικό Νοσοκοµείο Βόλου «Αχιλλοπούλειο», Βόλος.

Σκοπός: Η ανάδειξη των παραγόντων που οδηγούν σε περιορισµούς τη διαγνωστική ακρίβεια κατά τη µέτρηση της οστικής πυκνότητας µε DEXA.

Υλικό-Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδροµικά οι εξετάσεις οστικής πυκνότητας µε τη µέθοδο DEXA (Dual Energy X-ray Absorptiometry) 500 γυναικών ηλικίας 50-85 ετών.. Εκτιµήθηκαν τόσο σε επίπεδο σάρωσης και τεχνικής όσο και σε επίπεδο γνωµατεύσεων.

Αποτελέσµατα: Ο ρυθµός απώλειας οστικής µάζας δεν είναι οµοιογενής σε όλες τις θέσεις του σκελετού. Στις µετεµµηνοπαυσιακές γυναίκες γίνεται έλεγχος τόσο στην ΟΜΣΣ όσο και στο ισχίο. Κατά τον έλεγχο της ΟΜΣΣ διαπιστώθηκαν περιορισµοί είτε κατά τη φάση εκτέλεσης της εξέτασης (σωµατική διάπλαση, εµπειρία τεχνολόγου στη σήµανση σωστών µεσοσπονδύλιων διαστηµάτων και τοποθέτηση ηβικής σύµφυσης στο αποδεκτό ύψος σάρωσης είτε κατά τη φάση διάγνωσης (µη αξιολόγηση οστεοφύτων, εκφυλιστικών αλλοιώσεων, αυξηµένη πρόσληψη ακτινοβολίας λόγω απασβεστωµένης κοιλιακής αορτής, µεταλλικής πρόθεσης, λήψη σκιαγραφικού).
Η προσεκτική επισκόπηση της εικόνας του ισχίου είναι απαραίτητη καθώς µπορεί να έχει πολλές φυσιολογικές παραλλαγές πράγµα που δηµιουργεί δυσκολίες στη ορθή τοποθέτηση της περιοχής ενδιαφέροντος. Οι περιορισµοί αυτοί δίνουν πλασµατικά αποτελέσµατα τόσο στο Τ-score όσο και στο BMD και συνεπώς δε βοηθούν στην ορθή κλινική εκτίµηση µελλοντικού κατάγµατος.

Συµπέρασµα: Η αναγνώριση των περιορισµών της µεθόδου εξέτασης όσο και η ορθή αξιολόγηση των εργαστηριακών αποτελεσµάτων, αποδίδουν µε ακρίβεια την κλινική διάσταση και οπλίζουν τη φαρέτρα της ιατρικής για την αντιµετώπιση της οστεοπόρωσης.
Πηγή